lunes, 13 de noviembre de 2017

INSUFICIENCIA RENAL

Os riles sans limpan o sangue eliminando o exceso de líquido, minerais e refugallos. Tamén producen hormonas que manteñen os seus ósos fortes e o seu sangue san. Pero se os riles están lesionados, non funcionan correctamente. Poden acumularse refugallos perigosos no organismo. Pode elevarse a presión arterial. O seu corpo pode reter o exceso de líquidos e non producir suficientes glóbulos vermellos. A isto chámaselle insuficiencia renal.

VAGINISMO

El vaginismo es un trastorno que causa dolor en las relaciones sexuales, consiste en una contracción involuntaria e inconsciente de los músculos del suelo pélvico que rodean la vagina, lo que provoca que ésta se cierre de manera total o parcial y cause dolor en las relaciones sexuales, o ante cualquier circunstancia que requiera introducir algo en la vagina.
Existen dos tipos de vaginismo, entendemos por vaginismo primario cuando, la mujer que lo padece nunca ha sido capaz de mantener relaciones sexuales sin dolor, por otro lado tenemos lo que se conoce como vaginismo secundario, que se produce cuando, por ciertas causas, la mujer, la cual antes llevaba una vida sexual normal, ahora comienza a sentir dolor en las relaciones sexuales. 

No todas las mujeres que sufren vaginismo presentan los mismos síntomas ya que dependen de la intensidad de la contracción de los músculos del suelo pélvico. Los síntomas más frecuentes, que pueden aparecer durante todo el acto sexual o repentinamente mientras se mantienen relaciones sexuales, son; 
  • Ardor, picor y tensión muscular vaginal durante las relaciones sexuales.
  • Dolor, en mayor o menor medida, que puede dificultar o incluso imposibilitar la penetración.
  • Incomodidad persistente ante las relaciones sexuales.
  • Dolor sexual continuo de origen desconocido.
  • Dificultad o incapacidad total para insertar un tampón.
  • Dificultad al someterse a una exploración ginecológica.
  • Posibilidad de insertar tampones o llevar a cabo una revisión ginecológica pero incapacidad de penetración sexual.
  • Posibilidad de penetración sexual pero incapacidad de experimentar un orgasmo por la sensación de incomodidad o dolor o por el miedo a un espasmo repentino.
Las causas que provocan que una mujer sufra este trastorno pueden ser psíquicas o físicas. Dentro de las psíquicas encontramos: 
  • Temor: al dolor, a quedarse embarazada, a no estar a la altura, al rechazo, etc.
  • Ansiedad o estrés: experiencias negativas previas, traumas emocionales, negatividad hacia el sexo, etc.
  • Problemas de pareja: Abuso, desconfianza, desapego, etc.
  • Traumas: abusos sexuales en el pasado sufridos por la misma paciente o en su entorno inmediato.
  • Experiencias represivas en el entorno familiar o religioso.
  • Educación sexual inadecuada que ha negativizado el sexo.
Por otra parte, dentro de las causas físicas podemos hablar de: 
  • El parto, sobre todo si ha sido doloroso y difícil, cesáreas, abortos, episiotomías, etc.
  • Los cambios hormonales y la menopausia.
  • Falta de lubricación o estimulación puntual.
  • Una cirugía pélvica.
  • Casos de violación, abusos o ataques físicos o sexuales.
  • El uso de algunos medicamentos.

domingo, 12 de noviembre de 2017

FIMOSE


A fimose é unha enfermidade que se caracteriza pola incapacidade de lograr unha retracción completa do prepucio (pel que recobre o glande) impedindo que o glande quede ao descuberto; isto pode provocar diversas complicacións como por exemplo:
  • Micción dolorosa: a causa dunha inflamación local por acumulación de restos de urina no glande.
  • Infeccións recurrentes: a causa dunha incorrecta hixiene do glande.
  • Parafimose: a causa dunha retracción forzada do prepucio que logo é incapaz de volver á súa posición inicial.

Cando xa está presente no nacemento coñécese como fimose primaria e está causada por un incompleto desenvolvemento do aparello reprodutor masculino durante o embarazo. A fimose secundaria aparece posteriormente e soe estar provocada por retraccións bruscas do prepucio para lograr a súa hixiene (formaranse pequenas feridas que ao cicatrizar causarán unha perda da elasticidade do prepucio).

O tratamento, nun primeiro momento e co fin de intentar evitar a cirurxía, consiste na administración por vía tópica dunha crema; se a fimose non remitise despois disto, procederíase á cirurxía para realizar unha resección total do prepucio (circuncisión).




CLAMIDIASE

A clamidiase é unha infección bacteriana común que se cura facilmente con antibióticos. É unha das enfermidades de transmisión sexual (ETS) máis comúns; a maioría das persoas con clamidiasis non presenta síntomas.
Pódese contraer clamidia durante o sexo oral, vaginal ou anal con alguén que ten a infección. Unha muller tamén pode transmitir clamidia ao seu bebé durante o parto.

Se se tivo clamidia e foi tratado no pasado, pode re-infectarse se ten relacións sexuais sen protección con alguén infectado.

PIELONEFRITIS

La pielonefritis o infección renal es un tipo de infección del tracto urinario que comienza en la uretra o vejiga y se desplaza a los riñones. Puede ser aguda o crónica, la primera es una infección renal que provoca el hinchazón de los riñones y puede llegar a ser mortal. Cuando se produce de manera repetida o persistente se pasa a denominar crónica. 
Dentro de los síntomas más comunes que pueden presentarse en esta enfermedad son;
  • Fiebre
  • Náuseas
  • Dolor abdominal irradiado a la espalda o la ingle
  • Necesidad frecuente de orinar (polaquiuria)
  • Sensación de ardor o dolor al orinar (disuria)
  • Pus o sangre en la orina (hematuria) 
Aquella pielonefritis que haya progresado a urosepsis puede ir acompañada de signos de shock séptico, incluyendo respiración rápida, hipotensión, temblores violentos, y posiblemente delirio.

La infección del riñón normalmente se produce cuando las bacterias entran en el tracto urinario a través de la uretra y comienzan a multiplicarse. La principal bacteria responsable es la Escherichia coli.Existen ciertos factores de riesgo que aumentan el riesgo de sufrir una infección en los riñones, entre estos encontramos; ser mujer ya que estas tienen un mayor riesgo de infección en los riñones que los hombres. La uretra femenina es considerablemente más corta que en los hombres, con lo que las bacterias pueden llegar a la vejiga de manera más fácil, el embarazo puede hacer presión sobre la uretra y poner bajo riesgo de pielonefritis, el sexo o bien tener una nueva pareja sexual puede acrecentar el peligro, existe un mayor peligro si tiene familiares próximos con infecciones urinarias usuales,obstrucción en el tracto urinario, un sistema inmunológico debilitado, daño a los nervios de la vejiga, empleo prolongado de un catéter urinario,reflujo vesicoureteral.

Su médico puede sospechar que usted tiene una infección renal basándose en sus signos y síntomas, como fiebre y dolor de espalda. Si su médico sospecha que usted tiene una infección renal, lo más probable es que le pida una muestra de orina para determinar si la presencia de bacterias, sangre o pus en la orina. Las pruebas de diagnóstico más comunes para detectar la pielonefritis incluyen:
  • Análisis de orina.
  • Análisis de sangre.
  • Pruebas de imagen. 

SÍNDROME OVÁRICO POLIQUÍSTICO

El SOP, también conocido como síndrome ovárico poliquístico, es un problema de salud común causado por un desequilibrio de las hormonas reproductivas. Este desequilibrio hormonal genera problemas en los ovarios. Los ovarios son los encargados de producir los óvulos que se desprenden todos los meses como parte de un ciclo menstrual saludable. Si una mujer tiene SOP, el óvulo puede no desarrollarse o no desprenderse durante la ovulación como debería.

El SOP puede causar amenorrea o períodos menstruales irregulares. Los períodos irregulares pueden provocar:
  • Infertilidad (incapacidad de quedar embarazada). De hecho, el SOP es una de las causas más comunes de infertilidad femenina.
  • Desarrollo de quistes (pequeñas bolsas llenas de líquido) en los ovarios.

sábado, 11 de noviembre de 2017

ENFERMIDADE DE LA PEYRONIE


A enfermidade de La Peyronie maniféstase cunha curvatura anormal do membro viril en estado de erección. Está causada por unha fibrose da túnica albuxínea do pene provocando que este adquira unha desviación (anormal) xeralmente cara arriba. Foi descrita polo cirurxián François Gigot de La Peyronie no ano 1743 e a el debe o seu nome.

O factor etiolóxico é descoñecido; as hipóteses indican que pode unha orixe multifactorial (producida por moitas causas).

Os síntomas asociados a esta enfermidade son:
  • Dor no pene.
  • Deformidade peneana.
  • Impotencia.
  • Acurtamento do pene.

O diagnóstico baséase na historia clínica e na exploración física (observación e palpación do pene); nalgúns casos recórrese a fotografías do pene en estado flácido e erecto para evitar esta situación tan incómoda.

En canto ao tratamento, o farmacolóxico emprégase en fases leves/moderadas da enfermidade e pode ser oral ou intralesional; o cirúrxico resérvase para os casos máis graves nos que existan dificultades para manter relacións sexuais satisfactorias.




HIDROCELE

É un saco cheo de líquido situado no escroto. O tipo de hidrocele máis común é a hidrocele testis, a acumulación excesiva de fluído no cordón espermático, entre as dúas capas da túnica vaginal que recubre o testículo e a cara interna do escroto.

Os hidroceles son comúns nos bebés recentemente nados. Durante o desenvolvemento dun bebé no útero, os testículos descenden desde o abdome a través dun conduto ata o escroto. Os hidroceles preséntanse cando este conduto non se pecha. O líquido drena desde o abdome a través do conduto aberto e queda atrapado no escroto. Isto fai que o escroto ínchese.

A maioría dos hidroceles desaparecen uns cantos meses despois do nacemento. Algunhas veces, un hidrocele pode ocorrer cunha hernia inguinal.

Os hidroceles tamén poden ser causados por:

  • Acumulación do líquido normal ao redor do testículo. Isto pode ocorrer debido a que o corpo produce demasiado líquido ou este non drena ben. (Este tipo de hidrocele é máis común nos homes maiores).
  • Inflamación ou lesión do testículo ou o epidídimo.

O principal síntoma é unha hinchazón testicular indolora que sente como un globo de auga. Un hidrocele pode presentarse nun ou en ambos os lados.

ENFERMEDAD INFLAMATORIA PÉLVICA

Es una infección del útero (matriz), las trompas de Falopio o los ovarios de una mujer.


Causas.

La enfermedad inflamatoria pélvica (EIP) es una infección causada por bacterias. Cuando las bacterias de la vagina o el cuello uterino viajan hasta el útero, las trompas de Falopio o los ovarios, pueden causar una infección.

La mayoría de las veces, las bacterias de clamidia y gonorrea causan la EIP. Estas son infecciones de transmisión sexual (ITS). Tener relaciones sexuales sin protección con alguien que tenga una infección de transmisión sexual puede causar EIP.

Las bacterias también pueden entrar al organismo durante un procedimiento médico como:
  • Parto
  • Biopsia del endometrio (extirpar un pequeño pedazo del revestimiento del útero para analizarlo en busca de cáncer)
  • Inserción de un dispositivo intrauterino (DIU)
  • Aborto espontáneo
  • Aborto

SÍFILIS

La sífilis es una enfermedad de transmisión sexual (ETS) que causa un gran número de complicaciones y en ocasiones puede llegar a provocar la muerte si no es tratada de manera correcta. La sífilis puede contraerse si mantienes relaciones sexuales sin protección (preservativo), también puede propagarse de la madre a su bebé durante la gestación.
La manera más correcta de evitar sufrir esta enfermedad es:
  • Tener una relación mutuamente monógama a largo plazo con una persona que se haya hecho pruebas y haya tenido resultados negativos para las ETS.
  • Usar condones de látex de manera correcta cada vez que tenga relaciones sexuales. Los condones previenen la transmisión de la sífilis al evitar el contacto con las llagas, pero a veces, las llagas pueden estar en áreas que el condón no cubre. La sífilis todavía se puede transmitir al tener contacto con estas llagas.
Aquellas personas que sufren esa enfermedad pasan por tres fases distintas con sus síntomas correspondientes. Durante la primera fase de la sífilis, es posible que note una única llaga, pero que haya muchas. La llaga aparece en el lugar por el cual la sífilis entró al cuerpo. Por lo general, la llaga es firme, redonda y no causa dolor. Debido a que la llaga no causa dolor es posible que pase desapercibida. Las llagas duran de 3 a 6 semanas y se curan independientemente de que reciba tratamiento o no. Aunque las llagas desaparezcan, usted aún debe recibir tratamiento para que su infección no pase a la fase secundaria.
Durante la fase secundaria, es posible que tenga erupciones en la piel o llagas en la boca, la vagina o el ano. Esta fase suele comenzar con la aparición de una erupción en una o más áreas del cuerpo. Las erupciones pueden aparecer cuando la llaga primaria se está curando o varias semanas después de que se haya curado. Esta erupción puede tomar el aspecto de puntos duros, de color rojo o marrón rojizo en la palma de las manos o en la planta de los pies. La erupción por lo general no pica y a veces es tan poco visible que es posible que ni se dé cuenta de que la tiene. Otros síntomas que es posible que tenga pueden incluir fiebre, inflamación de las glándulas linfáticas, dolor de garganta, pérdida parcial del cabello, dolores de cabeza, pérdida de peso, dolor muscular y fatiga. Los síntomas de esta fase desaparecerán reciba o no tratamiento. Sin el tratamiento adecuado, la infección progresará a una fase latente y posiblemente a las fases más avanzadas de la enfermedad.
La fase latente de la sífilis comienza cuando todos los síntomas que tuvo antes desaparecen. Si no recibió tratamiento, usted puede seguir teniendo sífilis en su cuerpo por años sin presentar ningún signo o síntoma. La mayoría de las personas con sífilis sin tratar no evolucionan a la fase avanzada de esta enfermedad. Sin embargo, cuando esto sucede es muy grave y ocurriría entre 10 a 30 años desde que comenzó su infección. Los síntomas de la fase avanzada de sífilis incluyen dificultad para coordinar los movimientos musculares, parálisis, entumecimiento, ceguera y demencia. En las fases avanzadas de la sífilis, la enfermedad daña sus órganos internos y puede causar la muerte.

CANDIDIASIS VAGINAL

La candidiasis vaginal es una infección ginecológica provocada por la presencia de un hongo denominado Candida albicans, este hongo produce una inflamación en la vagina y la vulva, dicha inflamación se caracteriza por enrojecimiento local, flujo vaginal, prurito intenso y otros síntomas que comentaremos más adelante. Normalmente, la candidiasis se trata con medicamentos antifúngicos aunque, en ciertas ocasiones en los que la infección se produce de manera repetida y persistente, la paciente tendrá que tratarse con un tratamiento más prolongado. 

viernes, 10 de noviembre de 2017

ENFERMIDADE DE CAMBIOS MÍNIMOS


A enfermidade de cambios mínimos, tamén chamada glomerulonefrite de cambio mínimos, nefrose lipoidea ou nefropatía de cambios mínimos, é un trastorno que afecta aos glomérulos renais. Caracterízase por "cambios mínimos" glomerulares non observábeis mediante microscopio óptico (si con microscopio electrónico).

Pode ter unha orixe primaria ou secundaria; na primeira descoñécese o factor causal mentres que na segunda as posíbeis causas inclúen infeccións, alerxias, neoplasias ou fármacos.

En canto aos síntomas, provoca fundamentalmente o chamado síndrome nefrótico xunto coas manifestacións clínicas que este produce.

O diagnóstico baséase na realización de análises de sangue e urina; ademais, o exame de referencia para o diagnóstico definitivo en adultos é a biopsia renal.

O tratamento de elección é farmacolóxico; consiste na administración de corticoides por un período mínimo de 14 meses. Empregaranse outros fármacos naqueles casos nos que os corticoides sexan ineficaces.



Inchazón arredor dos ollos; 
signo do síndrome nefrótico

INCONTINENCIA URINARIA

A incontinencia urinaria (ou vesical) ocorre cando non é capaz de impedir que os ouriños se escapen da uretra. É posible que os ouriños se escape de cando en vez ou pode ser que non sexa capaz de conter ningunha cantidade de ouriños.

Os 3 tipos principais de incontinencia urinaria son:

  • Incontinencia urinaria de esforzo: ocorre durante certas actividades como toser, esbirrar, reirse ou facer exercicio.
  • Incontinencia imperioso: occurre como resultado dunha necesidade urxente e repentina de ouriñar. Daquela a vejiga contráese e os ouriños escápase. 
  • Incontinencia por rebosamento: ocorre cando a vexiga non pode baleirarse completamente. Isto leva a que se presente goteo posmiccional.

A incontinencia mixta ocorre cando  presenta máis dun tipo de incontinencia urinaria.
A incontinencia intestinal é a incapacidade para controlar o paso das feces. Ese problema non se desenvolve neste artigo.

As causas de incontinencia urinaria inclúen:

  • Obstrución no aparello urinario
  • Problemas neurológicos ou cerebrais
  • Demencia ou outros problemas de saúde mental que dificultan o feito de sentir e responder as ganas de ouriñar
  • Problemas co aparello urinario
  • Problemas musculares e nerviosos
  • Debilidade dos músculos pélvicos ou uretrales

A incontinencia pode ser repentina e desaparecer logo dun período curto de tempo ou pode continuar a longo prazo. Esta pode deberse a outras causas.

CÁLCULOS RENALES

Un cálculo renal es una concreción sólida que se forma en el riñón a partir de partículas que se encuentran en la orina.

Los cálculos renales pueden ser tan pequeños como un grano de arena o tan grandes como una pelota de golf. Pueden ser lisos o irregulares. Generalmente son amarillos o marrones.


Un cálculo pequeño puede ser eliminado con la orina sin causar demasiado dolor. Un cálculo más grande puede quedar atascado en el cuerpo. Un cálculo problemático puede bloquear el flujo de orina y causar dolor.

jueves, 9 de noviembre de 2017

ANATOMÍA APARELLO XENITAL



O APARELLO REPRODUTOR MASCULINO

O aparello reprodutor masculino está dividido en: 

- Órganos xenitais externos.

  • Bolsa testicular ou Escroto
  • Pene

- Órganos xenitais internos.
  • Testículos
  • Canles deferentes
  • Próstata
  • Vesículas seminales
  • Uretra
  • Epidídimo
  • Conduto eyaculador
  • Glándulas de Cowper ou Bulbouretrales

O APARELLO REPRODUTOR FEMININO

 O aparello reprodutor feminino está dividido en :

- Órganos xenitais externos ou vulva:
  • Monte de Venus
  • Beizos maiores
  • Beizos menores
  • Vestíbulo da vaxina
  • Clítoris
- Órganos xenitais internos:
  • Vaxina
  • Útero ou matriz
  • Trompas de Falopio
  • Ovarios
  • Glándulas xenitais auxiliares: glándulas vestibulares e glándulas parauretrales

DISFUNCIÓN ERÉCTIL


A Disfunción Eréctil (DE) é un trastorno que afecta ao aparello reproductor masculino; caracterízase pola incapacidade de conseguir ou manter unha erección. "Manter unha erección" refírese a mantela durante o tempo preciso para obter unha relación sexual satisfactoria. A idade é o principal factor de risco, ten unha alta prevalencia nos homes maiores de 40 anos.

Dependendo do factor etiolóxico pode ser:

  • Orgánica: está causada por alteracións fisiolóxicas (vasculares, hormonais, neurolóxicas...)
  • Psicóxena: está causada por alteracións psíquicas (sen base orgánica).
  • Mixta: causada por unha combinación da factores orgánicos e psicóxenos.

De maneira habitual, para o seu diagnóstico, abonda coa historia clínica máis a exploración física; tamén pode ser recomendábel a realización de análises de sangue. Ademais, existen probas especializadas só indicadas naqueles casos máis complexos.

Os tratamentos empregados na actualidade para a DE inclúen:
  • Farmacoloxía oral.
  • Terapia intracavernosa (inxección directa de fármacos nos corpos cavernosos do pene).
  • Dispositivos de baleiro.
  • Cirurxía vascular.
  • Implante de prótese peneana.





GONORREA

La gonorrea es una enfermedad de transmisión sexual (ETS) que afecta tanto a hombres como a mujeres. Generalmente se causan infecciones en los genitales, el recto y la garganta. Principalmente la gonorrea se transmite al contraer relaciones sexuales con una persona que sufra dicha enfermedad, si la paciente es una mujer embarazada, puede trasmitirle la enfermedad a su bebé durante el parto.
La mejor manera de prevenir la gonorrea es utilizar protección, en concreto, preservativos en todas las relaciones sexuales.

CRIPTORQUIDIA

Etimológicamente “testículo oculto”, la criptorquidia se define como la ausencia de al menos uno de los testículos en el escroto.


Diagnóstico.

La forma más práctica de diagnosticar una criptorquidia es mediante la exploración del médico, aunque en ocasiones es difícil determinar exactamente dónde se localizan los testículos. 

miércoles, 8 de noviembre de 2017

ANATOMÍA DO APARELLO URINARIO

O sistema urinario é un sistema de excreción, a súa principal función é filtrar o sangue para extraer as substancias de refugallo que posteriormente se eliminasen do organismo en forma de ouriños.

O aparello urinario humano compónse fundamentalmente de dúas partes que son:

Os órganos secretores: os riles, que producen os ouriños e desempeñan outras funcións.
A vía excretora, que recolle os ouriños para expulsala ao exterior. Esta parte está formada por un conxunto de condutos que son:

  • Os uréteres que conducen os ouriños desde os riles á vexiga urinaria.
  • A vexiga urinaria é unha bolsa muscular e elástica na que se acumula os ouriños antes de ser expulsada ao exterior. No extremo inferior ten un músculo circular chamado esfínter, que se abre e pecha para controlar a micción (o acto de ouriñar).
  • A uretra é un conduto que transporta os ouriños desde a vejiga ata o exterior. No seu parte inferior presenta o esfínter uretral, polo que se pode resistir o desexo de ouriñar. A saída dos ouriños ao exterior prodúcese polo reflexo de micción.

POLIQUISTOSE RENAL


A poliquistose renal é unha enfermidade herditaria manifestada pola presenza de múltiples quistes renais bilaterais (en ambos riles).

Está causada por mutacións dos xenes PKD1 e PKD2.

En canto aos síntomas, mentres que uns doentes permanecen asintomáticos, outros poden sufrir dor abdominal e/ou lumbar pola presión que exercen os riles medrados sobre as estruturas anexas. Os signos que poden aparecer soen ser inespecíficos e inclúen a hematuria e a hipertensión.

O diagnóstico establécese con probas de imaxe que permitan visualizar as formacións quísticas; neste caso, o estudo diagnóstico de referencia é a ecografía.

Os tratamentos irán dirixidos a controlar as posíbeis complicacións que poidan xurdir; inclúen:
  • Terapia farmacolóxica: casos de hipertensión e/ou infección.
  • Aspiración percutánea do contido quístico: casos con alta presión intraabdominal.
  • Nefrectomía: casos de maior gravidade.



SÍNDROME NEFRÓTICO

Entendemos por Síndrome nefrótico un trastorno sufrido en los glomérulos, lugar donde se excretan cantidades excesivas de proteína en la orina. Esta excrección excesiva conduce a la acumulación de líquido en el organismo y a bajas concentraciones de albúmina a su vez que altas concentraciones de grasa en la sangre. Este síndrome puede estar causado por múltiples trastornos que dañan los riñones. Dentro de estas causas, la más común en los niños es la enfermedad de cambios mínimos la glomerulonefritis membranosa, sin embargo,es la causa más común en adultos. En ambas enfermedades, los glomérulos de los riñones resultan dañados. Este síndrome puede estar causado también efecto secundario de otras enfermedades como pueden ser; cáncer, enfermedades como la diabetes, lupus eritematoso sistémico,mieloma múltiple y amiloidosis, trastornos genéticos, trastornos inmunitarios, infecciones (como amigdalitis estreptocócica, hepatitis o mononucleosis) o el uso de ciertas drogas. 
El síndrome nefrótico puede afectar a todos los grupos de edades. En los niños, es más común entre los 2 y los 6 años de edad. Este trastorno se presenta con una frecuencia ligeramente mayor en los hombres que en las mujeres.

Dentro de los síntomas presentados por aquellas personas que padecen el síndrome nefrótico, podemos encontrar:
  • Malestar general
  • Inflamación de parpados
  • Hinchazón de algunos tejidos (por la noche suele ser en los párpados, por el día en las piernas o pies)
  • Dolor abdominal
  • Dificultad respiratoria
  • tumefacción de los labio del la vulva en mujeres y del escroto en hombres
En los niños los síntomas más comunes son:
  • Hipotensión ortostática
  • Disminución de la producción de orina 
  • Insuficiencia renal

CISTITIS AGUDA

Es una infección de la vejiga o las vías urinarias inferiores. Aguda significa que la infección comienza de manera súbita.


Causas.

La cistitis es causada por microbios, por lo regular bacterias. Estos microorganismos ingresan a la uretra y luego a la vejiga y pueden causar una infección. La infección comúnmente se desarrolla en la vejiga y también puede diseminarse (llegar) a los riñones.

La mayoría de las veces, el cuerpo puede deshacerse de estas bacterias cuando orinamos. Sin embargo, las bacterias pueden adherirse a la pared de la uretra o la vejiga o multiplicarse tan rápido que algunas de ellas permanecen en la vejiga.

Las mujeres tienden a contraer infecciones con más frecuencia que los hombres. Esto sucede debido a que su uretra es más corta y está más cercana al ano. Las mujeres son más propensas a contraer una infección después de las relaciones sexuales o al usar un diafragma para el control de la natalidad. La menopausia también aumenta el riesgo de una infección urinaria.

martes, 7 de noviembre de 2017

LARINGOMALACIA


A laringomalacia é unha patoloxía conxénita manifestada por unha hiperlaxitude das estruturas larínxeas; isto provoca unha respiración ruidosa (estridor) doadamente audíbel en fases inspiratorias.

A causa desta anomalía é unha inmadurez dos tecidos larínxeos asociada habitualmente á prematuridade.

O síntoma característico, como se comentou, é a respiración ruidosa; esta óese de forma clara nas fases de inspiración aínda que tamén pode ser audíbel nas de espiración. Amais, casos máis graves desta enfermidade poden causar dificultades para durmir e apneas.

A proba de referencia para diagnosticala é a laringoscopia, grazas á cal se pode visualizar a larinxe. Para avaliar a zona dun xeito pormenorizado tamén se poden realizar broncoscopias aínda que son procedementos menos habituais ao deberen ser feitos nun quirófano.

Polo xeral non require de ningún tratamento xa que soe resolverse de seu; para aqueles casos máis graves existe a supraglotoplastia (cirurxía) que mellora notabelmente a respiración do/a doente.





DERRAME PLEURAL

Un derrame pleural é unha acumulación de líquido entre as capas de tecido que recubren os pulmóns e a cavidade torácica.
O  corpo produce líquido pleural en pequenas cantidades para lubricar as superficies da pleura. Este é o tecido delgado que recubre a cavidade torácica e rodea os pulmóns. Un derrame pleural é unha acumulación anormal e excesiva deste líquido.

Hai dous tipos de derrame:

  • O derrame pleural transudativo é causado por líquido que se filtra cara ao espazo pleural. Isto débese a unha presión elevada nos vasos sanguíneos ou a un contido baixo de proteínas no sangue. A causa máis común é a insuficiencia cardíaca.
  • O derrame exudativo é causado por vasos sanguíneos ou vasos linfáticos bloqueados, inflamación, lesión ao pulmón e tumores.
Os factores de risco dun derrame pleural poden incluír:

  • Fumar e beber alcohol
  • Padecer de hipertensión
  • Historial de contacto con asbesto 
Os síntomas poden incluír calquera dos seguintes:
  • Dor torácica, xeralmente unha dor aguda que empeora coa tose ou a respiración profunda
  • Tos
  • Febre e calafríos
  • Hipo
  • Respiración acelerada
  • Dificultade para respirar


SÍNDROME DE CAPLAN

El Síndrome Caplan o neumoconiosis reumatoidea es la hinchazón (inflamación) y cicatrización de los pulmones en personas con artritis reumatoidea que han estado expuestas al polvo de las minas que contienen carbón.
Los síntomas más frecuentes sufridos por los pacientes son:
  • Tos
  • Dolor e inflamación articular
  • Nódulos cutáneos (nódulos reumatoideos)
  • Dificultad respiratoria
  • Sibilancias
El síndrome de Caplan es causado por la inhalación de polvo de las minas del carbón, lo cual causa inflamación y puede llevar al desarrollo de muchas protuberancias (nódulos) pulmonares pequeñas y a una enfermedad leve de las vías respiratorias similar al asma. Algunas personas que han estado expuestas al polvo presentan una cicatrización pulmonar severa, llamada fibrosis masiva y progresiva, que le dificulta a los pulmones el transporte de oxígeno al torrente sanguíneo.

Para el diagnóstico de esta enfermedad se elaborará inicialmente una historia clínica detallada del paciente, incluyendo preguntas acerca de los trabajos (pasados y presentes) y otras posibles fuentes de exposición al polvo de las minas. Posteriormente se realizará un examen físico, prestando atención especial a cualquier enfermedad en las articulaciones y la piel. Además de esto, también se realizarán algunas pruebas diagnósticas entre las que encontramos:
  • Radiografías de tórax
  • Tomografía computarizada del tórax
  • Radiografías de las articulaciones
  • Pruebas de la función pulmonar
  • Examen del factor reumatoideo

LARINGITIS

La laringitis es una inflamación o infección de la laringe y las cuerdas vocales. La laringitis hace que las cuerdas vocales se inflamen, cambiando la forma en que vibran y el sonido de la voz. Puede ser aguda o crónica.


Síntomas.

El principal síntoma de la laringitis es la ronquera. Otros síntomas pueden incluir una garganta seca o dolor de garganta, tos y dificultad para tragar (disfagia).
  • Los síntomas más comunes de la laringitis son:
  • Ronquera
  • Sentir un cosquilleo en la garganta
  • Fiebre
  • Tos (que puede ser de bronquitis o sinusitis)
  • Congestión
  • Pérdida de la voz

lunes, 6 de noviembre de 2017

ASBESTOSE


A asbestose é unha enfermidade pulmonar intersticial causada por unha inhalación recurrente de asbesto. Os/as afectados/as por esta patoloxía presentan fibrose pulmonar cunha conseguinte perda progresiva da función respiratoria.

O asbesto, tamén coñecido como amianto, é un mineral que foi empregado antigamente nas construccións, minas, industrias... Na actualidade e grazas á prohibición do seu uso, existe unha baixa incidencia da asbestose.

Os síntomas soen ser de aparición tardía e inclúen disnea de esforzo, tose seca e dor torácica.

O coñecemento dunha posíbel exposición ao asbesto, así como a realización de estudos radiolóxicos e histopatolóxicos permiten o diagnóstico desta enfermidade.

En canto ao tratamento, non existe ningún que poida reverter os efectos da inhalación de asbesto; neste caso, a prevención tórnase imprescindíbel.






DISNEA

Entendemos por disnea la sensación de falta de aire, en una gran mayoría de los casos se puede encontrar asociada a un cáncer avanzado especialmente si éste afecta al pulmón o al corazón.
Dentro de los síntomas más frecuentes encontramos: 
  • Incomodidad al respirar
  • Dificultad respiratoria
  • Incapacidad para obtener la cantidad de aire suficiente
  • Sensación de asfixia, opresión, ahogo o sofocación
Una persona puede experimentar disnea a pesar de que los niveles de oxígeno estén dentro del rango normal.
Existen diversas causas relacionadas con la aparición de disnea, las más frecuentes son; 
  • Bloqueo de la vía respiratoria, por ejemplo por un tumor
  • Ansiedad
  • Estrés
  • Estrechamiento de la vías respiratorias, denominado broncoespasmo
  • Disminución del oxígeno en la sangre, denominada hipoxemia
  • Líquido entre los pulmones y la pared torácica
  • Neumonía
  • Inflamación de los pulmones luego de la radioterapia, denominada neumonitis relacionada con la radiación
  • Recuento bajo de glóbulos rojos
  • Un coágulo de sangre
  • Tratamiento de la dificultad para respirar
Es importante tratar la disnea lo antes posible para evitar problemas mayores. Las técnicas mas recomendadas para aquel paciente que sufre disneas son:
  • Recibir oxigenoterapia
  • Procurar, en la medida de lo posible, respirar aire fresco
  • Procurar recibir una mayor cantidad de aire
  • Mantener la cabeza elevada
  • Respirar aire del exterior, en un espacio abierto
  • Medicarse

RINITIS ALÉRGICA

Es un diagnóstico asociado con un conjunto de síntomas que afectan la nariz. Estos síntomas se presentan cuando alguien inhala algo a lo que es alérgico, como polvo, caspa o polen. Los síntomas también pueden ocurrir cuando una persona consume alimentos a los que es alérgica.


Causas.

Un alérgeno es algo que desencadena una alergia. Cuando una persona con rinitis alérgica inhala un alérgeno, como el polen o el polvo, el cuerpo libera químicos, incluso histamina, lo cual ocasiona síntomas de alergia.

APNEA DO SONO

A apnea do sono é un trastorno común onde a respiración se interrompe ou se fai moi superficial. Estas interrupcións poden durar desde uns poucos segundos a minutos e poden ocorrer máis de 30 veces por hora.

O tipo máis común é a apnea obstructiva do sono. Esta causa un colapso nas vías respiratorias ou unha obstrución delas durante o soño; logo, a respiración volve cun ronquido ou resoplido. A xente que padece de apnea adoita roncar moi forte. De todos os xeitos, non todas as persoas que roncan teñen apnea.

domingo, 5 de noviembre de 2017

HIPERTROFIA DE ADENOIDES


É frecuente escoitar dalgún neno que sufriu "vexetacións"; realmente, esta verba coloquial refírese ao termo médico adenoides, que son 2 glándulas linfáticas situadas na rexión nasofarínxea e que por si soas non constitúen ningunha enfermidade. As complicacións xorden ao medraren de máis (hipertrofia) xa que obstrúen o paso do aire cara aos pulmóns.

Soen padecela aqueles nenos e nenas con inflamacións e/ou infeccións de gorxa de repetición.

Os síntomas máis comúns son dificultade respiratoria, respiración bucal permanente, apnea do sono, ronquidos...

O único tratamento para a hipertrofia de adenoides é a adenoidectomía (extirpación das adenoides); só nos casos máis graves procederá a cirurxía, nos cadros máis leves tratarase con antibióticos e corticoides.




SINUSITIS

Una sinusitis es una inflamación de la mucosa que recubre los senos paranasales (senos maxilares, etmoidales, frontales y esfenoidal). Su origen es casi siempre un foco inflamatorio en la nariz por lo que se denomina habitualmente como rinosinusitis.

La sinusitis puede ser aguda cuando el tiempo de evolución es menor de tres semanas; subaguda, cuando los síntomas persisten entre tres semanas y tres meses; y crónica, cuando la duración de la enfermedad es mayor de tres meses.

SILICOSE

A silicose é a neumoconiosis producida por inhalación de partículas de sílice, entendendo por neumoconiosis a enfermidade ocasionada por un depósito de po nos pulmóns cunha reacción patolóxica fronte ao mesmo, especialmente de tipo fibroso. Encabeza as listas de enfermidades respiratorias de orixe laboral en países en desenvolvemento, onde se seguen observando formas graves. Polo tanto é unha enfermidade pulmonar causada por inhalar po de sílice.

CÁNCER DE PULMÓN

El cáncer de pulmón es aquel que se procuce cuando las células tumorales se inplantan en el pulmón. 
Este tumor puede crecer de tres maneras:
  • Crecimiento local: se produce por invasión en profundidad a través de la pared pulmonar (de dentro a fuera). Es capaz de afectar a estructuras de alrededor, por lo que puede llegar a afectar al corazón, los grandes vasos, el esófago o los cuerpos vertebrales.
  • Diseminación linfática: se realiza a través de la linfa. Cuando los tumores están localizados en el tercio medio e inferior de los pulmones se afectan, fundamentalmente, los ganglios del mediastino. Cuando los tumores están situados en el tercio superior, los ganglios más afectados son los supraclaviculares.
  • Diseminación hematógena: esta diseminación se realiza a través de los vasos sanguíneos, preferentemente hacia el hígado, glándulas suprarrenales (situadas encima de los riñones), cerebro y huesos.

sábado, 4 de noviembre de 2017

FIBROSE PULMONAR IDIOPÁTICA


A fibrose pulmonar idiopática (FPI) é unha enfermidade respiratoria crónica que se caracteriza por unha progresiva substitución do tecido parenquimatoso (funcional) por tecido fibroso (estrutural); o termo idiopático fai referencia ao descoñecemento das causas que a provocan.

Os síntomas máis comúns desta patoloxía son a disnea, a tose, a dor torácica ou a cianose.

O diagnóstico basearase na clínica que presente o/a doente e tamen na realización de exames radiolóxicos e probas de función pulmonar.

Sendo crónica e cun índice elevado de mortandade (maior ao dalgunhas neoplasias malignas), o tratamento irá encamiñado a aliviar os síntomas e prolongar a supervivencia; para isto empregarase a farmacoloxía, a rehabilitación pulmonar, a osixenoterapia e incluso o trasplante pulmonar naqueles doentes aptos. 






NEUMOCONIOSIS

La neumoconiosis, también conocida como la enfermedad del pulmón negro, es una enfermedad causada por la inhalación del polvo del carbón mineral, grafito o carbón artificial durante un tiempo prolongado.
Esta enfermedad puede presentarse de dos maneras, la simple o la complicada, conocida también como fibrosis masiva progresiva. La diferencia que marca el hecho de sufrir la simple o la complicada, se encuentra determinada por el tiempo de exposición al polvo de carbón.

Esta enfermedad se puede diagnosticar a través de un historial ocupacional, una radiografía de tórax o las pruebas de función pulmonar, en las cuales se determinará el nivel en el que los pulmones están dañados. El historial ocupacional es muy importante para el diagnóstico de la enfermedad del pulmón negro, si una persona no ha sido expuesta al polvo de carbón, es poco probable que tenga dicha enfermedad. El historial no solo debe incluir información reciente, ni relacionada con el trabajo a tiempo completo, también debe incluir datos sobre los trabajos de verano, una posible historia militar o cualquier puesto de trabajo a corto plazo.

En el caso de que la neumoconiosis se presente con artritis reumatoidea pasa a denominarse síndrome de Caplan. 


EPOC

La enfermedad pulmonar obstructiva crónica (EPOC) no es una sola enfermedad, sino un concepto general que designa diversas dolencias pulmonares crónicas que limitan el flujo de aire en los pulmones.

También se la conoce como bronquitis crónica o enfisema.


Factores de riesgo.

  • Tabaquismo.
  • Contaminación del aire en locales cerrados (por ejemplo a causa del combustible de biomasa usado para cocinar y como medio de calefacción).
  • Contaminación del aire exterior.
  • Polvos y productos químicos (vapores, sustancias irritantes y gases) en el medio laboral.

BRONQUITE AGUDA

A bronquite é a inflamación dos condutos bronquiales, as vías respiratorias que levan osíxeno aos seus pulmóns. Esta causa unha tose que en forma frecuente presenta mucosidad. Tamén causa dificultade para respirar, jadeo e presión no peito. Existen dous tipos de bronquites: aguda e crónica.

A maioría dos casos de bronquite aguda mellora nuns días, pero a tose pode durar varias semanas despois de curarse a infección.

BRONQUIECTASIA


A bronquiectasia é unha afección crónica e progresiva que consiste nunha dilatación anormal dos bronquios. Non é unha enfermidade en si mesma senón o resultado de diversas enfermidades.

Os síntomas que pode provocar son:
  • Tose.
  • Expectoración mucosa/mucopurulenta/purulenta.
  • Disnea (sensación de falla de aire).
  • Dor torácica.
  • Perda de peso.

Os procedementos diagnósticos inclúen:
  • Exploración física.
  • Radiografía de tórax.
  • TC.
  • Broncoscopia.
  • Espirometría.
  • Análise de esputo.

Os tratamentos centraranse no factor causal, no alivio da sintomatoloxía e na prevención do avance desta afección. Forman parte destes tratamentos a rehabilitación respiratoria e varios fármacos (mucolíticos, broncodilatadores e antibióticos).





viernes, 3 de noviembre de 2017

FARINGITIS

La faringitis, es una infección en la faringe o garganta provocada por la presencia de una bacteria o virus determinados.


Los síntomas que sufren aquellas personas que padecen faringitis dependen de la causa de ésta. Dentro de los más frecuentes encontramos:

  • Dolor o picor en la garganta
  • Dolor intenso al tragar o hablar
  • Dificultad para deglutir
  • Sensación de sequedad
  • Inflamación en las glándulas situadas por la garganta
  • Posible amigdalitis
  • Pus en las amígdalas 
  • Voz ronca
Además de estos también podemos encontrar otros como pueden ser; fiebre, tos, dolor de cabeza, nauseas o vómitos. 
Existen ciertos factores de riesgo que amplían la posibilidad, que tiene una persona, de sufrir faringitis. estos son;
  • Edad: son más propensos los niños y adolescentes.
  • Tabaco
  • Alergias que afecten al tracto respiratorio
  • Exposición a irritantes químicos
  • Infecciones frecuentes 
  • Disminución de la inmunidad

NEUMOTÓRAX

O colapso pulmonar (neumotórax) ocorre cando o aire escapa do pulmón. O aire logo enche o espazo por fóra do pulmón, entre este e a parede torácica. Esta acumulación de aire exerce presión sobre o pulmón, así que este non se pode expandir tanto como o fai normalmente cando  inspira.
O colapso pulmonar pode ser causado por unha lesión ao pulmón. As lesións poden incluír ferida por arma de fogo ou coitelo no tórax, fractura dunha costela ou certos procedementos médicos.

RESFRIADO COMÚN.

El resfriado común es una infección contagiosa de origen viral que afecta a las vías respiratorias superiores.

La mayoría de los resfriados están provocados por rinovirus, que se encuentran en gotas invisibles presentes en el aire que respiramos o en las cosas que tocamos. Estos virus pueden entrar en el revestimiento protector de la nariz y de la garganta, desencadenando una reacción del sistema inmunitario que causa dolor de garganta, dolor de cabeza y dificultades para respirar por la nariz.

Signos y síntomas.

Los primeros síntomas de un resfriado suelen ser picor de garganta, congestión o moqueo nasales y estornudos. Las personas resfriadas también pueden estar muy cansadas y tener dolor de garganta, tos, dolor de cabeza, fiebre leve, dolores musculares y pérdida del apetito. Las mucosidades nasales se pueden volver espesas y de color amarillo o verde.


jueves, 2 de noviembre de 2017

TUBERCULOSE


A tuberculose (TB) é unha enfermidade infecciosa que pode afectar soamente aos pulmóns (máis frecuente) ou a máis órganos.

O factor causal é unha bacteria que ingresa no organismo a través do aire; por isto, lugares pechados e/ou mal ventilados son factores de risco que aumentarán as probabilidades de sufrir esta enfermidade.

Os síntomas poden ser comúns a outras patoloxías respiratorias e soen ser:
  • Tose.
  • Expectoración.
  • Perda de apetito e/ou perda de peso.
  • Febre.
  • Transpiración.
  • Cansazo.
  • Dor no peito.

Para diagnosticala realízanse análises de esputo e radiografías de tórax; amais, tamén se realiza o test de Mantoux (proba da tuberculina).

O tratamento da TB baséase na administración de varios antibióticos durante períodos nunca inferiores aos 6 meses.


   Tórax tuberculoso                                                   Tórax normal

TOSFERINA

La tosferina es una enfermedad infecciosa provocada por una bacteria y debido a ella se produce una tos incontrolable. En ocasiones, los esfuerzos al toser son tan grandes que pueden llegar a provocar vómitos.

Aunque todo el mundo puede sufrir esta enfermedad, es más común entre niños y recién nacidos, en estos últimos puede llegar a ser muy peligrosa ya que causa problemas para respirar, comer o beber. A día de hoy los casos de tosferina se han reducido en comparación con la antigüedad, esto se debe a que existe una vacuna capaz de preveerla.

Su diagnóstico se realiza por distintas pruebas entre las que encontramos un examen físico, análisis de sangre, rayos X del torax o cultivos de secreciones nasales o de garganta.

La tosferina puede detectarse gracias a unos síntomas iniciales; moqueo o congestión nasal, tos leve o apnea en bebés. Entre 1 o 2 semanas después de la exposición a las bacterias comienza la tos, que, especialmente en niños o recién nacidos puede ir acompañada de complicaciones:
  • Toser muy fuerte, una y otra vez. Estos episodios de tos ocurren en horario nocturno principalmente.
  • Tener dificultad para tomar aire después de un ataque de tos. Puede que hagan un “silbido” al respirar. 
  • Tener dificultad para respirar, comer, beber o dormir debido a los ataques de tos.
  • Sufrir cianosis debido a la falta de Oxígeno.
  • Vomitar después de un ataque de tos.

Los ataques de tos pueden durar hasta 10 semanas y, a veces, reaparecen la próxima vez que el niño tiene una enfermedad respiratoria.

La tosferina se propaga fácilmente mediante la vía aerea cuando una persona que tiene esta enfermedad respira, tose o estornuda.

ASMA

El asma es una enfermedad crónica de los pulmones que inflama y estrecha las vías respiratorias.El asma causa períodos repetidos de sibilancias (silbidos al respirar), presión en el pecho, dificultad para respirar y tos. Con frecuencia la tos se presenta por la noche o en las primeras horas de la mañana.


ENFISEMA

O enfisema é un tipo de enfermidade pulmonar obstructiva crónica (EPOC) onde os alveolos se danan. Como consecuencia, o corpo non recibe o osíxeno que necesita, o enfisema fai que sexa difícil recuperar o alento. Tamén lle pode causar tos crónica e dificultade para respirar durante o exercicio. Os tres tipos morfológicos de enfisema son centrolobulillar, panacinar, e paraseptal.

Pode ter o enfisema durante moitos anos sen notar ningún signo ou síntoma. O síntoma principal de enfisema é a falta de aire, que adoita comezar pouco a pouco.O paciente pode empezar a evitar as actividades que lle causan a falta de alento, polo que o síntoma non se converte nun problema ata que comeza a interferir coas tarefas diarias. O enfisema finalmente ocasiona dificultade para respirar incluso mentres  está en repouso.
A principal causa do enfisema é a exposición a longo prazo a irritantes no aire, entre eles:
  • O fume de tabaco e a marihuana
  • A contaminación do aire
  • A fabricación de gases
  • O carbón e o po de sílice

En raras ocasións, o enfisema é causado por unha deficiencia hereditaria dunha proteína que protexe as estruturas elásticas nos pulmóns. 
O tratamento inclúe inhaladores, osíxeno, medicinas e, algunhas veces, cirurxía para aliviar os síntomas e previr complicacións.

miércoles, 1 de noviembre de 2017

NEUMONÍA


A neumonía é unha enfermidade infecciosa respiratoria aguda que afecta aos sacos alveolares dos pulmóns; provoca unha acumulación de líquido nestas pequenas estruturas pulmonares dificultando a respiración.

Diversos microorganismos patóxenos como bacterias, virus ou fungos son os causantes desta patoloxía.

Aínda que os seus síntomas poden variar dependendo do factor etiolóxico, os máis comúns son:

  • Tose. 
  • Dificultade para respirar. 
  • Debilidade. 
  • Dor de cabeza. 
  • Dor muscular. 
  • Cianose. 

Para o seu diagnóstico realizaranse exames físicos e radiolóxicos máis análises de sangue e esputo.

Para a meirande parte das neumonías virais non existe cura polo que o tratamento diríxese a aliviar a sintomatoloxía. As neumonías fúnxicas poden tratarse con antimicóticos e as bacterianas con antibióticos.





ANATOMÍA DEL SISTEMA RESPIRATORIO

El aparato respiratorio está formado por unos órganos principales; los pulmones, además cuentan con unos conductos que llevan el aire del exterior hasta los alvéolos, que se sitúan en el interior de los pulmones siendo su unidad funcional, y de manera inversa.

Las vías aéreas se dividen en 2:

  • Vías aéreas superiores: boca, nariz, faringe y laringe.  
  • Vías aéreas inferiores: traquea, bronquios, bronquiolos y alvéolos. 

INSUFICIENCIA RESPIRATORIA

La deficiencia respiratoria sucede cuando no fluye suficiente oxígeno de sus pulmones a su corazón. Sus órganos, como su corazón y cerebro, necesitan sangre rica en oxígeno para funcionar correctamente. La insuficiencia respiratoria también puede suceder cuando sus pulmones no pueden eliminar el dióxido de carbono de su sangre. Tener demasiado dióxido de carbono en la sangre puede dañar sus órganos.

Los criterios diagnósticos de la insuficiencia respiratoria (IR) se basan en la curva de saturación de oxígeno de la hemoglobina. 



Valores de presión arterial de oxígeno (PaO2) inferiores a 60 mmHg respirando aire ambiente (fracción inspiratoria de oxígeno [FiO2], del 21%), en reposo y al nivel del mar son diagnósticos de IR.

VARICES ESOFÁXICAS SANGRANTES


Imagen relacionadaAs varices esofágicas son veas anormalmente dilatadas que se atopan na parte final do esófago, polas que circula parte do sangue que en condicións normais debería pasar a través do fígado.

 A súa dilatación é consecuencia da dificultade que o fígado enfermo ofrece ao paso do sangue. O principal problema da existencia das varices esofágicas é o risco de rotura, fenómeno que ocorre cando a presión no interior da variz supera a resistencia da súa parede. A hemorraxia por rotura de varices esofáxicas é habitualmente moi abundante e supón unha grave complicación.
 Afortunadamente, non todos os pacientes con varices esofáxicas sangran. O risco de hemorraxia por varices é tanto maior canto maior é o seu tamaño, máis elevada sexa a presión do sangue no interior e máis delgada sexa a súa parede. 
É posible que as persoas con enfermidade hepática crónica e varices esofágicas non presenten ningún síntoma. Se hai só unha pequena cantidade de sangrado, o único síntoma pode ser vetas escuras ou negras nas feces. Se se presentan grandes cantidades de sangrado, os síntomas poden incluír:

  • Feces alquitranosas
  • Feces con sangue
  • Mareo
  • Palidez
  • Síntomas de enfermidade hepática crónica 
  • Vómitos
  • Vómitos con sangue